Συντάκτης: Πέτρος Μανταίος
Διάβαζα στη χθεσινή «Εφ.Συν.» για τη «Μεγάλη επιχείρηση της Δίωξης Ναρκωτικών στη Δυτική Αττική», όπου και οι ανησυχητικοί αριθμοί συλλήψεων σε υποθέσεις ναρκωτικών (δεύτερες στη λίστα των αδικημάτων· με πρώτες τις παραβάσεις του ΚΟΚ, μην ξεχνιόμαστε…), το καλοκαίρι, 15 Ιουνίου έως και 29 Αυγούστου.
Εύγε στους αστυνομικούς για το έργο τους, όμως, αλίμονο (κάτι που γνωρίζουν οι αστυνομικοί καλύτερα από τον επιγραφόμενο), φοβάμαι πως ετούτη η μάστιγα των ναρκωτικών δεν έχει πλέον συνοικιακά και περιφερειακά όρια.
Περί τα μέσα Ιουλίου (που βρέθηκα για λίγες μέρες στην Αθήνα), έτυχα μάρτυρας διακίνησης ναρκωτικών, μέρα μεσημέρι, σε αρθρωτό λεωφορείο της γραμμής Κηφισιά-Κάνιγγος, που το πήρα από τους Αμπελοκήπους και κατέβηκα στο Πεδίον του Αρεως.
Πέντε άνθρωποι (νεκροζώντανα ερείπια), 30-35 χρόνων, τρεις άντρες και δύο γυναίκες, όρθιοι, αλλά σκυμμένοι σαν σε «προσκύνημα» πάνω από έναν νέο που έστριβε τσιγάρα κι έναν ηλικιωμένο (μαύρο χάλι κι αυτός), που έσταζε πάνω στο χαρμάνι την άσπρη σκόνη ρωτώντας «Πόσοι είσαστε;», με φωνή κατεδαφισμένη. «Πέντε», απάντησε, με απερίγραπτη δυσκολία στην άρθρωση, ο ένας από τους πέντε, ανήμπορος να συλλαβίσει ακόμα και το «πέν-τε».
Κατέβηκα στο Πεδίον Αρεως. Απελπισία στο αδιαχώρητο. Παρακάτω δεν πήγαινε. Ηταν ήδη νεκροί και οι πέντε. Μόνο που δεν το είχαν καταλάβει.
Απλώς –υπέθεσα ότι– το παρόν, με τη μοιρασιά της δόσης, και το μέλλον της επόμενης δόσης, τους κρατούσαν ακόμα «συμβατικά» μεταξύ των ζωντανών. Πόσο ζωντανών!
Γεμάτο το λεωφορείο και το ναρκο-αλισβερίσι στο κέντρο του, μία κυρία απέναντι κι άλλη μία πλάι μου το πήραν είδηση και κουνούσαν το κεφάλι, με λύπη μαζί και αποστροφή…